Dr. Hal A. Huggings Alzheimer ve yaşlılık bunamasına sahip hastaların tedavisinde çok taraflı bir yaklaşım uygulamaktadır. Cıva amalgam dolguların çıkarılmasını; ek besin desteği ve beslenme danışmanlığı, akupresür ve masaj, hareket tedavisi ve psikolojik desteği de kapsayan çeşitli tedavilerle birleştirmektedir. Dr. Huggins "Yaptığımız şey kimyayı dengelemektir” şeklinde açıklamaktır. "Amacımız vücut kimyasının toplam etkinliğini arttırmaktır ve bunu başarmak için de vücudun iyileşme sağlayacağı hastalıklı alanlara daha fazla oksijen götürürüz.”
Amalgam dolgunun çıkarılması ilk adımdır. Bu süreç damar içi C-vitamini ve bağışıklık sistemini strese karşı koruyacak diğer çeşitli solüsyonlarla desteklenir. Gümüş dolgular biyolojik uyumluluğu test edilmiş malzemelerden yapılmış olan dolgularla değiştirilir. Dolgular çıkarıldıktan sonra, cıva ve diğer zehir kalıntılarının vücuttan uzaklaştırılması için detoksifikasyon gerçekleştirilir. Cıva zehirlenmesi vücut için çok ciddi bir risk olarak bilinmektedir ancak Dr. Huggins şunu vurgulamaktadır; "dolguların çıkarılması çözümün sadece %5-%10’dur. İşin geri kalanı çok daha karmaşıktır, ancak dikkate değer bir iyileşme sağlayabilir. Bir kez başladığınızda iyileşmenizi yok edecek tek şey yanlış beslenmedir. Alerjik bir bireyin yalnızca tek tip besin tüketmesi iyileşmesini önemli oranda engelleyebilir”.
Dr. Huggins’in hastalarından biri, ilerlemiş Alzheimer hastalığı tanısı konmuş bir kadınla 14 yıldır konuşmuyordu. Dr Huggins "Sadece oturup ve öfkeyle dik dik bakardı, birisini dövmeye hazır gibi görünürdü” demiştir. "Ağzındaki dolguları çıkarmakla başladık. 14-günlük programımızın on ikinci gününde bir şeyler mırıldanmaya başladı. Kocası "Ne söyledin?” diye sordu ve ona "Hiçbir şey!” diyerek çıkıştı. Hasta iyileşmeye devam etti ve son zamanlarda eşi bile şakayla, çok fazla konuştuğu için bir ya da iki dolgunun geri konulmasını istedi”
Ancak Dr. Huggins Alzheimer hastalarındaki iyileşmenin genellikle daha yavaş olduğuna dikkat çekmektedir. "Çoğu zaman, belki bir veya iki ay sonrasına kadar çok fazla ilerleme göremezsiniz; bu noktada hastalar kendi ayakkabılarını bağlayabilir ve belki bir ya da iki yıl sonra araba kullanabilir. Bu yavaş bir gelişmedir ancak hastalığın ne kadar kötüleşebileceği ile kıyasladığınızda oldukça iyi bir gelişmedir.